Nie licz godzin, które mijałeś, bo to czas przeszły. Nie oczekuj godzin nadchodzących, bo to czas przyszły. Cień twojego poprzednika już dawno przeminął, a cień twojego następcy jeszcze nie nadszedł.
Czas jest jak rzeka, którą nie można dotknąć tą samą wodą, bo woda, którą dotkałeś płynie do końca. Woda, którą dotkniesz następnie, jest już inna woda, a jednak ten sam czas.
Czas jest jak rzeka, która niesie dołe płomienie pamięci, ale pozostawia suche liście, które zapominamy, porzucając je na brzegach historycznej bezpamięci.
Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, której dotknęliśmy, przepłynie już dalej. Życie zbyt krótkie, aby spędzić je na gniewie.
Czas jest rybą, której nie widać w błeźniącej tafli rzeki, czasem myślimy, że uchwyciliśmy go, ale on wymyka się i znika w głąb wód, zanim zdążymy zamknąć dłonie.
Czy Ciebie też ogarnia smutek,
kiedy myślami wracasz do cudownych chwil i wiesz, że możesz do nich już nie wrócić?
Czas to rzecz najbardziej cenna, jaką można stracić. Bo można go tylko stracić. Raz wykorzystany, już nigdy nie wróci.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, której dotknąłeś, jest już daleko, a nadchodząca jest zawsze nowa.
Czas jest najbardziej nieocenionym z zasobów ludzkości, najrzadszym ze skarbów, dlatego warto wykorzystywać go mądrze, warto kochać, cenić co dnia i uczyć się na błędach.
Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.
