Czas nas uczy, zbyt często na własnych błędach, że życie nie jest basenem, lecz oceanem. Zbyt wielkim, by poznawać jego głębie. Zbyt nieprzewidywalnym, by przewidzieć jego sztormy. Zbyt pięknym, by go nie kochać.
Czas jest zbyt powolny dla tych, którzy czekają, zbyt bystry dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy się smucą, zbyt krótki dla tych, którzy się radośnie bawią. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
Czas jest jak rzeka, którą nie możesz dotknąć dwa razy, bo płynąca woda, której dotknąłeś, przepłynęła już daleko.
Czasami trzeba żyć chwilą i nie zastanawiać się co będzie i było.
Czas to rzecz, której najbardziej potrzebujemy, ale której najmniej dobrze używamy. Zdajemy sobie z tego sprawę dopiero w momentach, gdy go brakuje.
Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo woda, którą dotknąłeś, idzie dalej i zastępuje ją inna woda. Tak samo minuty, które mijały, nie powracają nigdy.
Nie mów, że czasu brak. Masz tyle samo do dyspozycji, co wszyscy inni ludzie. A jeżeli nie potrafisz zrobić wszystkiego, co chcesz, to oznacza po prostu, że potrzebujesz więcej czasu, niż ci przydzielono. Powtarzasz, że chciałbyś mieć więcej czasu. W istocie, każe cię trochę więcej czasu na niewłaściwe zużycie.
Czas to nie kaseta magnetofonowa, którą można przesuwać w przód i w tył.
Człowiek, który odczuwa, jak cenny jest każdy moment, zrobi coś z tego. To jest główna różnica między nami, a nimi.
Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwa razy, bo przepływająca woda nie jest już ta sama
