Czas to rzecz najcenniejsza, jaką możemy sprezentować innym, bo dając swój czas, dajemy to, czego już nigdy nie odzyskamy.
Czas to coś, czego nie da się kupić, nie da się go przywrócić ani zatrzymać. Czasu nie możemy kontrolować, możemy tylko decydować, co z nim zrobimy. To cenny dar, który każdego dnia otrzymujemy, ale nie potrafimy docenić.
Czas zatrzymuje się w miejscu.
Czas jest zbyt powolny dla tych, którzy czekają, zbyt szybki dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy smucą, zbyt krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
W życiu człowieka czas jest tym samym, czym w sonacie powtarzające się motywy muzyczne. Porządek pór roku zawsze taki sam, a jednak zawsze inny. Człowiek jest zawsze ten sam, a jednak zawsze inny.
Czas jest jak rzeka, na której płynie nasze życie. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwukrotnie, bo woda, którą dotknęliśmy, przepływa dalej. Taka jest również chwila, która minęła, nie wróci już nigdy.
Czas jest jak rzeka, której brzegów nie możemy dostrzec. Płyniemy z prądem, a między narodzinami a śmiercią jest tylko chwila słońca przez liście drzew.
Czas jest jak rzeka, w której nie można dwa razy postawić stopy, z obawy, że drugi raz to już nie będą te same wody, które minęły. Czas, jak rzeka, nieustannie się przemieszcza, kształtuje i przekształca wszystko w swoim związku.
Nie marnuj czasu, bo to materiał, z którego zrobione jest życie. Czas to największa mądrość i najtrudniejszy nauczyciel, bo najpierw daje nam egzamin, a później lekcje.
Gdy umiem mówić, jestem mocniejszy. Gdy umiem słuchać, jestem jeszcze mocniejszy. Ale gdy umiem rozumieć, jestem najsilniejszy i czas nie ma dla mnie znaczenia.
