Człowiek z natury dąży do poznania. Dowodem na to jest nasze zamiłowanie do zmysłów; albowiem niezależnie od ich użyteczności czerpiemy z nich przyjemność dla siebie, i mówię tu zdecydowanie o widzeniu, słuchaniu i noszeniu. Przede wszystkim i najwięcej nas satysfakcjonuje to, że przez nie poznajemy i rozumiemy jakiś rodzaj prawdy.
Świat nie składa się z rzeczy, ale z zależności pomiędzy rzeczami. I te zależności, a nie rzeczy, składają się na prawdziwą rzeczywistość.
Być człowiekiem, to czuć, kładąc swoją cegłę, że bierze się udział w budowaniu świata.
Nie poznamy prawdy, nie znając przyczyny.
Nasze smutki są radościami naszych wrogów.
Człowiek, który ma dlaczego możemy żyć może znieść prawie każde jak
Dzisiejszy teolog wie, że na końcu wszystkich wywodów stoi zawsze milczenie.
Człowiek mierzy wszystko tym, co ma w sobie najcenniejszego. Człowiek to istota, która zawsze decyduje sama, jaka chce być. Bóg nic do tego nie ma. Istnieje tylko jedno zło: niewiedza. Istnieje tylko jedno dobro: wiedza.
Filozofię uprawiać - to tak jakbyś w ciemnym pokoju usiłował złapać czarnego kota, którego w ogóle nie ma. Oddać się teologii - to tak jakbyś w ciemnym pokoju usiłował złapać czarnego kota, którego nie ma i wołał przy tym: "mam go ".
Nie jest rzeczywistością to, co widzimy, ale to, o czym marzymy. Rzeczywistość zawsze odbiega od naszych wyobrażeń i pragnień, ale to właśnie one nadają jej sens i kierunek.
