Największym cierpieniem człowieka jest cierpienie, które nie ma sensu. To nie cierpienie jako takie, lecz brak sensu jest tym, co niszczy człowieka.
Ludzie są wolni, ponieważ są zdolni do mądrości i szlachetności. Wolność nie jest niczym więcej, niż zasługą na to, co najwspanialsze w naturze człowieka.
Człowiek nigdy nie jest tym, co pokazuje – jest zawsze dużo więcej, niż się wydaje. Często mniej, niż chciałby pokazać. Zawsze coś innego, niż chciałby być. Człowiek jest zawsze ukrytą tajemnicą, również dla samego siebie.
Bezpieczne jest być jednym z tłumu, ale jedyną rzeczą, którą można zrobić na tym świecie, jest pokazać innym, jak ważne jest ich życie. Gdybyś nigdy nie pokazał im, że są ważni, mogliby zdecydować, że nie są.
Niektórzy ludzie tak wstydzą się samego siebie i nienawidzą swej osobowości, że wolą być tym drugim po alkoholu.
Życie jest rzeczą zbyt ważną, by móc mówić o nim poważnie. Bo jeżeli przyjrzymy się bliżej temu, co dzieje się na świecie, przyjdzie nam do głowy myśl równie smutna, co oczywista - coś, co przypomina nam o przemijalności wszystkiego, co nam znane.
Wielu z tych, którzy pozornie są wewnątrz - jest na zewnątrz; wielu z tych, którzy pozornie są na zewnątrz - jest wewnątrz.
Życie jest sztuką umierania.
Człowiek z natury dąży do poznania. Dowodem na to jest nasze zamiłowanie do zmysłów; albowiem niezależnie od ich użyteczności czerpiemy z nich przyjemność dla siebie, i mówię tu zdecydowanie o widzeniu, słuchaniu i noszeniu. Przede wszystkim i najwięcej nas satysfakcjonuje to, że przez nie poznajemy i rozumiemy jakiś rodzaj prawdy.
Nic nie kwitnie wiecznie.
