Powinniśmy szukać nie tyle sensu w życiu, ile doświadczać go tak intensywnie, by poczuć, że to życie samo w sobie ma sens. Ciężko jest zrozumieć prawdziwe znaczenie życia, kiedy jesteśmy zawłaszczeni przez codzienne obowiązki, rachunki do zapłacenia, telewizję do obejrzenia. Ale kiedy na chwilę zatrzymamy się i odetchniemy, możemy doświadczyć prawdziwej radości z każdego przeżytego momentu.
Bóg nie ma głupcom za złe,
że się nie uczą, lecz ma za złe mądrym, że nie uczą głupców.
"A cisza wyborcza jest jak czas zimowy lub podatek dochodowy. Wszyscy wiedzą, że bez sensu - a jednak jest!"
Mamy skłonność do oceniania wszystkiego, co spotykamy, i do porównywania tego z pewnym standardem, który jest ukryty w naszych umysłach; w istocie, jest to norma dla wszystkiego, co myślimy, czujemy i robimy.
Tylko ten widzi prawdę, kto sam przemyśla sprawy od podstaw, bez względu na to, co o nich inni mówią. Filozofia to sztuka myślenia dramatycznie, z odwagą, z ryzykiem przełomowego odkrycia, a nie powtarzanie cudzych myśli.
Życie jest rzeczą zbyt ważną, by móc mówić o nim poważnie. Bo jeżeli przyjrzymy się bliżej temu, co dzieje się na świecie, przyjdzie nam do głowy myśl równie smutna, co oczywista - coś, co przypomina nam o przemijalności wszystkiego, co nam znane.
Kiedy człowiek zaczyna rozumieć, jak duże są wszechświaty, które są mną, zdaje się, jakby on zmniejszał, a jednak paradox jest taki, że właśnie wtedy zaczyna on być wielki.
Istnienie jest zawsze o tyle samotne, że nie można przeniknąć do istnienia innego bytu, poznać go od wewnątrz, z jego własnego punktu widzenia. Jedyną możliwość stanowi empatia, ale i ona nie jest doskonała, ani nie dowodzi obiektywnej prawdy o innym bycie.
Człowiek stworzony jest na to, by szukać prawdy, a nie by ją posiadać.
Obraz świata to całkowita skończona suma faktów, nie rzeczy. Swiat rozbija się na fakty. Każdemu z nich odpowiada twierdzenie, mogące być prawdziwe lub fałszywe, a sumując wszystkie fakty, otrzymuję obraz świata.
