Samotność jest zniewalająca, zabija miłość, zabija osobowość.

 Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.

 (...) strach jest okropny, ale bezsilność jeszcze gorsza.

 Jak mam o tobie zapomnieć?
Jesteś częścią mnie. Żeby cię
zapomnieć, musiałabym
zapomnieć o sobie.

 Jesteś silna, bardzo silna. To dlatego cię kocham.

 Kocham i jestem kochany. To wszystko. Takie proste, takie skomplikowane.

 Serce ma swoje racje, których rozum nie uznaje.

 Prawdziwa miłość trwa lata. Rani i trwa mimo bólu.

 Dusza nie zna nic bardziej bolesnego niż oddech, który zaczyna się miłością, a kończy żałobą.

 Nie ma na tym świecie nic, co byłoby bezpiecznie ukryte w sercu.

 W wieku sześciu lat myśli się, że dorośli wiedzą wszystko.