Czasami coś musi się zmienić, ponieważ nie może już dłużej ...

 Od podłogi do sufitu książki wypełniały półki. Myślałem, że książki są martwe, że są jedynie skórą rzeczywistości, nieskończonym sumptuariuzem, porządkowym indeksem wszechświata, ale one tez były żywe, cicho oddychały, gdy światło gasło.

 Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić.

 Zapamiętaj mnie, myśl o mnie, szukaj mnie, znajdź mnie.

 Los człowieczy polega na tym, żeby samemu cierpiąc, próbować ulżyć cierpieniom innych.

 Co dzisiaj zrobiłaś? Dla siebie, dla świata?
- Chciałam wiele.
- Ale co zrobiłaś?
- Chyba nic.
Może dałaś coś drugiemu człowiekowi? Szansę, nadzieję, uśmiech? Cokolwiek?
- Pragnęłam przytulić się do pewnego mężczyzny. Popatrzeć w oczy. Siedząc na tarasie, rozmawialibyśmy do białego rana.
- Nie przyszedł? Czy może Tobie brakło odwagi? Czasu?
Co poszło nie tak?
- Nie przyszedł.
- Drań!
- Ależ skądże. Nie wiedział że czekam. Że żyję dla niego.

 Nagle doznał wrażenia, że to jakaś gra, której reguły nie są mu znane.

 Zaufanie jest jedynym sposobem na odkrywanie tego, co przyniesie nam jutro.

 Wszystko mija jak strumień, nic nie jest trwałe. To, co było, już nie jest, a to, co będzie, nie jest jeszcze. Niebawem zmieni się w przeszłość, zniknie, zmieni się w pustkę, w nic. Ale pamięć trwa, pamięć jest straszna, nieubłagana. Pamięć jest strumieniem, który nie przemija.

 Dopóki żyjesz, istnieje szansa.

 -Czerń jest kolorem nocy -mruknął
Charles. -Biel jest prawdziwym kolorem śmierci.