(…) życie to film z jednym tylko ujęciem, nie ma ...

 (...) bo nie ma na świecie mienia większego niż mieć siebie nawzajem.

 Żyjąc, jednocześnie pielęgnujemy w sobie śmierć.

 Poczuła, że jej przyszłość rozwiewa się jak
ziarnka piasku na wietrze, przyszłość, która
już wydawała się sennym marzeniem.

 Więc czepiamy się kurczowo tego, kogo boimy się stracić.

 Kiedy się kogoś kocha, jest się gotowym na wszystko, aby tylko zatrzymać tę osobę przy sobie.

 Tego, co najlepsze i najpiękniejsze na świecie, nie można zobaczyć, a nawet dotknąć; trzeba to poczuć sercem.

 Przeszłość zawsze wydawała mu
się miejscem o wiele ciekawszym i milszym od ponurej teraźniejszości.

 Jest wielu ludzi,
ale prawdziwy
człowiek to rzadkość.

 Jeśli dziś myślicie, że jestem trudna w kontaktach, cieszcie się, że nie znaliście mnie, kiedy byłam nastolatką.

 To co dla jednych jest defektem, dla innych stanowi kulturę życia.