Przyjaciel to ktoś, kto wchodzi, kiedy cały świat wyszedł.

 Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to,
czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

 Czasem śmierć jest tylko granicą do przejścia. Granicą między końcem jednego życia a początkiem drugiego.

 Rzeczywistość często przerasta fikcję.

 Ludzie są jak książki. Na początku oceniamy je po okładce, a potem, gdy zaczynamy czytać, zauważamy, że liczy się to, co ukryte jest pomiędzy stronami.

 W drodze do szczęścia nie napotkasz żadnych przeszkód, prócz tych, które
sam wzniesiesz w myślach i w wyobraźni.

 Taka miłość, tak silna i głupia, zdarza się tylko raz.

 Życie... nienawidź je lub ignoruj, polubić się go nie da.

 Żyjąc, jednocześnie pielęgnujemy w sobie śmierć.

 Nie będąc jeszcze w tym wieku, kiedy się tworzy, zadowalam się opowiadaniem.

 Moim zdaniem za każdym nieszczęściem na tej ziemi stoi kobieta.