Przyszłości nie ma co ponaglać.
I tak przyjdzie.
A przeszłość to coś, co nie istnieje.
Uwolnij się od niej.
Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.
Człowiek czuje się lepiej, widząc tak szczerą miłość.
Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.
Być, nie będąc widzianym.
Błądzę w ciemnościach wspomnień i w rezultacie mylę się w rzeczach bardzo zasadniczych.
- Pamiętasz ... - zaczynam.
- Ja wszystko pamiętam - przerywa mi. - I właśnie dlatego tak mi z tym ciężko.
Jakież dziwne znaczenia przybierały słowa.
Nic nie trwa wiecznie, nikt nie jest zupełnie wolny.
Nie ma żadnej podróży, co cie choć trochę nie zmieni.
