Prawie się nie liczy. Musisz stawić czoło temu co jest.

 Ludzie nie zawsze mogą nam ofiarować to, czego chcemy.

 Człowiek jest niestety często na czele tego, co już ma za sobą.

 Czasami nie zdążymy pożegnać się z ludźmi, których najbardziej kochamy.

 Można też trzymać się prawdy.
Prawda bywa okrutna, a czasem bolesna,
ale przynajmniej jest prawdą. Dzięki
niej cała sprawa ma jakiś sens.

 Trudno określić jego wiek. Ale sądząc po cynizmie
i zmęczeniu światem, będących odpowiednikiem datowania węglem dla ludzkiej osobowości,
miał jakieś siedem tysięcy lat.

 Nie da się pojąć, jak mocno może człowiek kogoś kochać, dopóki sam nie doświadczy tej miłości. Na ludzki rozum to po prostu nie mieści.

 Jedyna różnica między zakochiwaniem
się, a kochaniem jest taka, że twoje serce
już wie, co czujesz, ale twój umysł jest
zbyt uparty, by to przyznać.

 Zaczynam pojmować, że jedno życie to zdecydowanie za mało.

 Są w życiu chwile, kiedy czas i przestrzeń stają się głębsze, a poczucie istnienia ogromnie się nasila.

 Wróg twojego wroga nie musi być twoim sprzymierzeńcem. Ale może.