Poznanie i uznanie prawdy o sobie jest wielką próbą charakteru.

 Taka święta, że nawet urodą nie grzeszy.

 Mnóstwo się marnuje, a zwłaszcza masa słów, z których budujemy nasze prawdy.

 Kiedy zrozumiesz, że po śmierci
niczego się nie boisz, przestaniesz się martwić.

 I chyba nauczyłam się żyć ze swoją pamięcią, tak jak żyje się z przewlekłą chorobą.

 Trzeba będzie sporo się natrudzić i wiele ryzykować... ale przecież na tym polega życie, prawda?

 "A może to ona była moją wielką miłością" - myślę teraz. "Może po prostu byłem za głupi, żeby to zrozumieć".

 Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?

 Jakże często człowiek znajduje urodę tam, gdzie najmniej by się jej spodziewał.

 Bóg nie gra w kości ze wszechświatem.

 Co rzucisz za siebie, znajdziesz przed sobą.