Życie obywatela należy do ojczyzny.

 Dzięki wierze rzeczy stają się możliwe, co nie znaczy, że stają się łatwe.

 Życie jest z pewnością cenne, ale w niektórych przypadkach jeszcze cenniejsza bywa śmierć.

 Często próbuję pozbierać
porozrzucane fragmenty piękna,
które wtedy widziałem. Przedzieram
się przez mój zbiór ludzkich historii.

 Materia ulega umysłowi.

 Tak, nie wszyscy dorośli są dorosłymi naprawdę. Najczęściej są to po prostu dzieci, przeniesione w czasie o pewien odcinek.

 Dziwność nie jest grzechem, lecz przeciwnie, niekiedy podbija kobiecą naturę.

 A gdybym już nigdy nie musiała przebywać w ciszy, smutek nie miałby do mnie dostępu.

 Albowiem tak do mnie mówi
sprawiedliwość: „Ludzie nie są równi".

 Morał z tej historii jest taki, że nie pamiętamy co się stało. To, co pamiętamy, staje się tym, co się wydarzyło.

 Czasem ludzie docierają na
rozdroże i tam już zostają. Bo wiedzą, że
którąkolwiek drogę by obrali, dojdą donikąd.