Ale kiedy straciłam nawet tę odrobinę nadziei, która zdążyła we ...

 Zbyt mnie straszyli i teraz
niczym już przestraszyć nie są w stanie.

 Nie ufałbym zdaniu człowieka, który z góry zakłada istnienie wszechświata.

 Jedenasta wieczorem przyszła
i minęła. Maszerowaliśmy dalej.
Kilka godzin później spojrzałam na
zegarek. Było dwanaście po jedenastej.

 W ogóle niech mi będzie wolno
poradzić pani, Małgorzato, niech się
pani nigdy niczego nie boi. To rozsądne.

 Nie mogłabym z tym człowiekiem żyć, (...) ale być może mogłabym z nim umrzeć.

 Człowiek walczy, by
przetrwać, a nie po to, by się poddać.

 Jego obsesyjne pragnienie. Jego nieskończona wściekłość.

 Nadzieja czyni nas niewolnikiem, rozpacz – wolnym człowiekiem.

 Żadna z historii , jakie ludzie opowiadają o mnie, nie zmieni tego kim naprawdę jestem.

 Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.