Zaszumiałaś koło mnie jak gałąź pełna kwiatów i liści.

 Cierpliwość jest cnotą zakochanych.

 Słońce jest aroganckie, odwraca się od nas plecami kiedy tylko się nami zmęczy. Księżyc jest lojalnym towarzyszem. Nigdy nie odchodzi. Zawsze jest na miejscu, przygląda się oddany, widzi nas w naszych jasnych i ciemnych chwilach, nieustannie się zmienia, zupełnie tak jak my. Każdego dnia jest nową wersją siebie. Czasem słaby i wątły, innym razem silny i pełny światła. Księżyc rozumie, co to
znaczy być człowiekiem.

 Żeby nie wiem jak człowiek był twardy,
to z każdego uczucia coś w nim zostaje.

 Nie ma piękna, jeśli w nim leży krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.

 Nieważne, jak wysoko będziesz latał. Na końcu, w nocy, jak tylko zgaśnie gościnne światło, wrócisz do siebie samego – cichego, samotnego, pustego.

 - Z tobą tutaj nie byłoby piekła.
- Za to bez ciebie nie byłoby nieba.

 - Powinieneś powiedzieć: „Nade
wszystko zależy mi, żebyś była szczęśliwa.
Dlatego zrobię wszystko, nawet gdyby
to oznaczało rozstanie”. - Wybacz, nie
jestem aż tak wielkoduszny.

 Nie ma potężniejszej siły niż obietnica.

 Wszyscy tęsknimy do rodzinnego domu, a jednocześnie pragniemy się od niego uwolnić.

 Narzucanie swojej woli jest
właśnie tym, czego miłość nie robi.