Nic nie jest wieczne. Nawet Mona Lisa się rozpada.

 Cóż znaczy chcieć się z kimś związać, jeżeli nie podejmuje się ryzyka, obdarzając go zaufaniem?

 Najpierw zapomniałam, jak brzmiał jej głos, potem zamazywał się wyraz twarzy,stopniowo zanikały także: zapach jej rozczochranych włosów,delikatny dotyk i śmiech.

 Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.

 Aż któregoś dnia pojmujesz nagle,
że całe twoje życie jest ohydne, nie warte zachodu, jest horrorem, czarną plamą na białym polu ludzkiej egzystencji. Pewnego ranka budzisz
się z lękiem, że będziesz żyć.

 Zawiść. To cecha ludzi ograniczonych
i jednocześnie chorobliwie ambitnych.

 Mój tata zawsze powtarzał, że jeśli tylko ci na czymś zależy, wszystko jest możliwe

 [...] zaufanie, którym obdarzają cię inni, jest zaszczytem.

 Człowiek musiał popsuć trochę swoją naturę, bo nie rodzi się wilkiem, a jest wilkiem.

 Ludzie, którzy nie mają własnego życia, zawsze muszą wściubiać nos w cudze.

 Niektórzy ludzie, podobnie jak niektóre zabawki, przychodzą na świat ze skazą.
W pewnym stopniu jesteśmy podobni
do zepsutych zabawek.