Miałam swoje marzenia w zasięgu ręki, lecz właśnie zrozumiałam, że do nich nie dorosłam.
I przez sekundę, oni i my, w naszej katastrofie, spojrzeliśmy sobie w oczy.
Ludzka szpetota jest szpetotą ubrań.
Książki są lustrem, a widzimy w nich tylko to, co już w sobie mamy.
Nie ma gorszej choroby niż głupota.
Jesteś tam, w moich tęsknotach, marzeniach, w moim niepokoju o ciebie, w moim smutku.
Nie porównuj swojego życia z życiem
innych. Nie masz pojęcie, co przyniósł im los.
To, co najważniejsze, nie jest widoczne dla oka. Tylko sercem można dostrzec prawdziwą wartość wszystkiego.
Największą zaletą moich przodków jest
fakt, że nie żyją. Skromnie, ale dumnie czekam
na moment odziedziczenia tej cechy.
Nasz smutek będzie dla
nas kiedyś miłym wspomnieniem.
