[...] bo w ciszy człowiek słyszy własne myśli jeszcze głośniej.
... ale chciałem, żebyś to wygrała. Bo inaczej będzie ci smutno, a tego nie lubię.
Bez Ciebie jestem szalony,
a z Tobą wpadam w szaleństwo.
Znajdź własną drogę. Postaw to sobie za punkt honoru.
Jestem pewna, że to nie ja piszę swoje życie. Chciałabym umieć je czytać tak, jak jest napisane.
Czasy się zmieniają, lecz potrzeba istnienia wroga jest niezmienna, taka już natura człowieka.
Ja także kiedy odejdę może w ciemności zaświecę.
Życie to jeden wielki, śmierdzący bajzel i na tym polega jego piękno.
(...) chyba czas najwyższy, żeby rzucić to wszystko w diabły i pojechać do Kisłowodzka.
Musisz zapłonąć, skarbie. Musisz zapłonąć.
