Tymczasem mnie największą radość sprawia nie czyn, lecz poznawanie.
Ruszyłem w stronę domu z poczuciem, że cały świat jest pułapką, z której nie ma ucieczki.
(...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.
Nie można rozmawiać z ludźmi, którzy nie dają do siebie dostępu oczywistościom...
Normalność jest linoskoczkiem nad otchłanią nienormalności.
Nie należy się gniewać na bieg wypadków. Nic ich to bowiem nie obchodzi.
Łatwo jest kochać ludzi, którzy bam przebaczają.
Tańcz, kiedy śpiewa księżyc i nie płacz z powodu kłopotów, które jeszcze nie nadeszły.
(...) jesteś tyle wart, ile potencjał, który masz w sobie.
Rzeczywistość bywa złośliwa.
