Nie ma nic równie smutnego, jak niechciane książki. Przypominają złamane serca.
To koniec miłości, myślała. Być z kimś i czuć taką samotność, jakby obok nie było nikogo.
I ruszyłem przed siebie kompletnie bez celu. Czasem trzeba po prostu wyjść na zewnątrz.
Są jednak pewne granice.
Człowiek jest niczym, cieniem wchłanianym przez cień.
Życie jest krótkie, a listy książek do przeczytania bardzo długie.
Nieszczęście jest zbyt pochłonięte sobą, żeby się do towarzystwa garnąć.
(...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.
Wiem, że postępujemy właściwie,
ale właściwie nie oznacza łatwo.
Zrozumiałem, że życie to potępienie. Wieczne rozpoczynanie wszystkiego od nowa.
