Człowiek potrzebuje tego, co w nim najgorsze, by dosięgnąć tego, ...

 No cóż...doszedłem do wniosku, że skoro i tak skończę w piekle, to mogę po drodze zaszaleć

 Aby przebyć tysiąc mil, trzeba zrobić pierwszy krok.

 Jeżeli ktoś Cię mocno zranił, a Ty dałaś tej osobie drugą, trzecią, czwartą... szansę, urwał Wam się kontakt, a ta osoba po dość długim czasie przypomniała sobie o Tobie - daj spokój. Nie odpisuj, nie odbieraj, nic na tą osobę nie mów złego - przecież kiedyś była dla Ciebie najważniejsza, trochę szacunku (...) a w momencie przypadkowego spotkania, uśmiechnij się, pomachaj, bądź miły i nic więcej.

 Ludzie po prostu nie potrafią używać serca. Dawno o tym zapomnieli.

 Przeżyj resztę życia godnie, wiedząc, że był ktoś, kto naprawdę Ciebie kochał.

 Wiem, że jestem człowiekiem trudnym, ale jeżeli można w ogóle mówić o pozytywnych stronach mojego charakteru - jest to chyba wierność, której umiem dokazać ludziom, jeśli ich kocham i lubię.

 Jest we mnie coś, co nie do końca odpowiada ogólnie przyjętym normom, zasadzie „w zdrowym ciele zdrowy duch”. Pociągają mnie nie te rzeczy, co trzeba: lubię pić, jestem leniwy, nie mam boga, polityki, idei ani zasad. Jestem mocno osadzony w nicości, w swego rodzaju niebycie, i akceptuję to w pełni. Nie czyni to ze mnie osoby zbyt interesującej. Nie chcę być interesujący, to zbyt trudne.

  Jak mówią Francuzi: im więcej zmian, tym bardziej jest tak samo.

 Piętnaście minut po czwartej wszystko wydaje się możliwe. Absolutnie wszystko.

 Byłam ślepa, kiedy najlepiej widziałam.