Człowiek jest czymś, co pokonanym być powinno.

 Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
Z nici złotego i srebrnego światła,
Ciemną i bladą, i błękitną szatę
Ze światła, mroku, półmroku, półświatła,
Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy,
Lecz biedny jestem: me skarby – w marzeniach,
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy,
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.

 Bóg mówi, bierz, co chcesz... i płać.

 Postanowienie jest jak porcelana, prawda? Masz jak najlepsze chęci, lecz z chwilą, gdy pojawia się rysa, lada chwila rozpada się na kawałki.

 Tylko żyjąc absurdalnie można wyłamać się z tego bezgranicznego absurdu (...)

 Ciężki jest kamień i sporo waży piasek,
lecz rozdrażnienie z powodu głupca jest cięższe od obu.

 Strasznie przejmuję się tym, że się nie przejmuje niczym.

 Są jednak granice, których nikomu nie wolno przekroczyć, a ich przekroczenia usprawiedliwić, bez względu na to, jak ważne byłyby powody.

 Żyję przerażony tym, że żyję.

 Ona nawet tego nie rozumie, ale naprawdę mogłabym się jej przydać.

 Gdy śmierć wyczytała jej imię, potrafiła rozpoznać jej głos.