Tak więc ciężarem jest dla mnie istnienie, życie ohydą, a ...

 Gdy ty opuszczasz lud mój, do Rzymu idę, by mnie ukrzyżowano raz wtóry.

 Każde marzenie jest nam dane wraz z siłą do jego spełnienia.

 Dzieła sztuki wywodzą się z nieskończonej samotności.

 Kto sam zdradza, ten łatwo uwierzy w zdradę innych.

 Nikt nie powinien umierać anonimowo.

 Nie musimy przecież być z kimś razem, żeby czuć się z nim związanym bardziej niż z kimkolwiek w świecie.

 To takie smutne, gdy książka się kończy.

 Rozpacz to ciemność i chłód, i samotność. Grzech rozpaczy, o którym mówił ksiądz, to lodowaty grzech odcięcia się od ciepłych, pełnych życia kontaktów z ludźmi.

 To jest moralny przymus do niemoralności.

 Dostrzegam w tym szaleństwie geniusz.