Nic tak człowieka nie prześladuje, jak słowa, których nie wypowiedział.

 Przeze mnie droga w miasto utrapienia...

 Trzy przypadki po kolei to już nie przypadek.

 Los był chorobą,na którą przyszło mu w życiu cierpieć.

 Powinienem był. Sam do siebie. Tyle takich wyrzutów. Mógłbym budować z nich domy,
palić nimi w piecu, nawozić nimi ogród.

 Rzadkie widywanie ludzi pozwala przypisywać im wszystkie możliwe doskonałości.

 Problem jest, jak chcesz, żeby był.

 Pocimy się z powodu naszych aspiracji.

 ,,Jeśli nie masz czegoś, dla czego chciałbyś żyć, znajdź coś, za co chiałbyś umrzeć"

 Może ludzie przestali po prostu szanować przestrzeń osobistą, cenny czas? Zarzucają się nawzajem nawałem słów, żądają na nie natychmiastowej odpowiedzi, a potem dziwią się, że dzień jest za krótki.

 My zabijamy czas, a on zabija nas.