O, nie, mój filozofie, nie zgodzę się z tobą – ...

 Zmieniam świat, świat zmienia mnie.

 Wszelkie uczucia czerpią swój absolut z marności gruczołów.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Utrata nadziei to piekło i właśnie się o nie otarłam.

 Całe morze sądów, z których każdy określa Cię w drugim człowieku i stwarza Cię w jego duszy.
Jak gdybyś rodził się w tysiącu przyciasnych dusz!

 Nie ma żadnej podróży, co cie choć trochę nie zmieni.

 Życie, jakkolwiek wspaniałe, jest jednak na końcu trochę marne.

 Samotność czyni z ludzi geniuszów lub idiotów.

 Od początku miałem nadzieję, że przyjdziesz, ale nie ośmieliłbym się ciebie oczekiwać.

 Żyłeś jak głupiec i spotka cię los głupca.