Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.

 Nie starzy. Nie młodzi. W wieku umieralnym.

 Szczęście, którego wyczekujemy, potrafi zburzyć to, które właśnie przeżywamy.

 Nazwiska odbijają się echem w pokojach przeznaczenia.

 Pożyję tu jeszcze trochę i zobaczę, co się stanie, pomyślała. Umrzeć zawsze mogę później. Prawdopodobnie.

 I ja się zakochałam tak potwornie, że np. poprosiłam go do tańca - to była piosenka "Gdy tańczę z tobą to świat się uśmiecha'' i on mi odmówił. Ja natychmiast postanowiłam popełnić samobójstwo. I pamiętam, że postanowiłam truć się gazem (...) puściłam gaz i postanowiłam pożegnać się z życiem. I wtedy moja mama zawołała "Agnieszka" czy tam "Agusiu, zupa na stole". I ja wyjęczałam umierającym głosem syreny: "Ale jaka?". I usłyszałam z kuchni: "Pomidorowa". Postanowiłam przed śmiercią jeszcze zjeść jeden posiłek i jakoś mnie ta zupa na tyle wzmocniła, że do tej pory żyję.

 [...] miłość trzeba budować, odkryć ją to za mało.

 Lęku nie należy się wstydzić. Jest równie naturalny i konieczny jak zabawa albo ból.

 ...ludzi najbardziej oburzają przywary, które są lustrzanym odbiciem ich własnych.

 Są takie rzeczy, które bez względu na to, jak bardzo ich pragniemy, nie mogą się wydarzyć.

 Najpierw boisz się, że umrzesz, potem, że przeżyjesz.