Okazuje się, że piekło to nie płonąca, wrząca otchłań ognia i cierpienia [...]
Piekło jest wtedy, kiedy ludzie,
których kochasz najbardziej na świecie, sięgają po twoją duszę i wyrywają ci ją. I robią to tylko dlatego, że mogą.
Bo serce jest silne, choć ciało mdłe.
Nic nie jest już takie samo. Wszystko, co dawniej miało sens, zmienia się.
Miłość wydawała mi się straszna, skoro osłabia tak, że bez niej nie można przetrwać.
Jeszcze będziemy mieli czas żeby myśleć jak dorośli.
Aleja wzdłuż dębowych drzew
ciało z mą duszą przechadza się, w powietrzu czuć już cały strach on już od dawna dzieli nas...
Znowu wszystko było kompletnie rzeczywiste, czyli kompletnie beznadziejne.
Moja mama uwielbiała sezon pożarów. Kazała mi decydować, co bym zabrała uciekając. Mówiła, że ludzie dzielni nie zabraliby nic.
Zastanawiałam się, czy wie, jak bardzo potrafi mnie uszczęśliwić, choć tak bałam się przyszłości.
Pierwszy rzadko kiedy rozumie ostatniego.
Kto gardzi chlebem, nie będzie miał i bułki.
