Obudziłam się dziś rano z lękiem, że trzeba żyć.

 Najbardziej obawiam się tego, że się Bogu znudzimy.

 Daremnie walczyłem ze sobą. Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.

 „Moje napady szału ją przerażały. Przestała mi się zwierzać. Ostatniej nocy nie wytrzymałem, chwyciłem ją za ramiona i potrząsałem nią z całej siły. Pobladła,wyglądała, jakby miała się za chwilę pokruszyć. „Dlaczego płaczesz?!” „Nie mogę znieść twojej rozpaczy, twojego szlochu. Nie wytrzymam tego dłużej!”. Byłem wściekły, że zostawia mi tylko swoje ciało, że coraz mniej wiem o jej myślach, że zamyka przede mną duszę. Chciałem wejść w jej głowę. Chciałem, żeby myślała tylko o mnie. „Chodź, dam ci rozkosz” – szeptałem jej do ucha – „Dam ci zapomnienie”. „Dam ci niebo”. Nie broniła się (...)”

 Błyszczą przez mgnienie oka, aby zagasnąć na całą wieczność i to się nazywa życiem.

 Kiedyś może znajdziesz coś, dlaczego warto żyć przez całą wieczność.

 Cóż, miłość można kupić po cenie rynkowej, ale z dobrym gustem trzeba się urodzić.

 Czy może być coś gorszego niż poczucie, że ubywa ci inteligencji, a przybywa kilogramów?

 Jeśli się kogoś kocha, to się go kocha,
a gdy nie ma już nic, co można by móc
zaoferować, wciąż daje się miłość.

 Bronisław Komorowski jest powszechnie znienawidzony...

 Co dziecko, którym byłeś, pomyślałoby o dorosłym, którym się stałeś?