Zmarła w strachu i samotności. Odeszła w najgorszy możliwy sposób.

 Wtem dotarło do mnie, że film wcale się nie urwał. Jego akcja toczyła się dalej.

 Krainie Chichów światło dały oczy, które widziały światła, których nie widział nikt.

 Obłęd to konieczność tworzenia obrazu swojego życia na podstawie relacji otoczenia.

 "Zakochałam się w magii słów, w tym, w jaki sposób mnie dotykał
i co mówił, kiedy mnie dotykał. Pociągnął mnie za sobą jak wiatr pociąga nasionka dmuchawca.
Ja – bez woli… on jak żywioł."

 Nie tak miało być, chcieliśmy dziś żyć i iść przed siebie z uśmiechem.

 Umrę tak jak chcę. To moja choroba, moje śmierć i mój wybór.

 Życie przypomina pociąg, mademoiselle. Zawsze biegnie naprzód.

 Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.

 Świat jest niedokończonym obrazem.

 Nie ma czegoś takiego jak wolność, są tylko różne rodzaje niewoli.