Nic dziwnego. Diabeł dba o swoich.

 Ludzie widzą to, co chcą widzieć, albo to, za co im się płaci.

 Wszyscy boimy się tego, czego nie rozumiemy.

 Całe nieszczęście ludzi płynie stąd, że nie mówią jasnym językiem.

 Powiadają, że wiara nadaje kształt rzeczywistości.

 Z ludźmi jest jak z książkami, dopóki ich nie otworzysz, nic o nich nie wiesz.

 Tylko głupiec sam się poniża, gdy na świecie pełno jest ludzi gotowych uczynić to za niego.

 Nie mów mi, że niebo jest granicą, skoro są ślady stóp na księżycu.

 Trzeba dużo miłości, żeby się tak nienawidzić.

 Muzyka - po milczeniu - najlepiej wyraża to, co niewyrażalne.

 Szukając szczęścia – czy je znajdę? Nie wiem.
Wiem, że wspaniale jest być człowiekiem pod błękitnym niebem.