Moją strategią towarzyską jest "słuchanie w milczeniu".

 Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.

 
To ja was zabiłam, myślę, mijając stertę trupów. I was. Was też.

 Wiedział, ale postanowił nie wiedzieć. Czy człowiek ma prawo tak postępować?!

 Wielka miłość i wielki ból potrafią dokonywać nie wiadomo jakich cudów.

 Gdy zaczynam bać się, że Cię stracę Ty przestajesz, a gdy ja przestaję,
Ty zaczynasz i co dalej mam?

 Ludzie mają w zwyczaju z całego serca wierzyć w fikcję, żeby móc ignorować prawdę, której nie potrafią zaakceptować.

 Zemsta to potrawa,
która smakuje najlepiej,
kiedy jest zimna.

 Słuchaj, kiedyś przechodziłem przez wioskę. Jakiś dziewięćdziesięcioletni dziadunio sadził drzewo migdałowe. „Hej, dziadku! – wołam. – Sadzisz drzewo migdałowe?” A on, zgarbiony, odwrócił się i powiedział: „Tak, mój synu, ja postępuję tak, jakbym nigdy nie miał umrzeć!” „A ja – odparłem – postępuję tak, jakbym miał umrzeć w każdej chwili”. Kto z nas dwóch miał rację, szefie? – Spojrzał na mnie triumfalnie. – Tu cię mam! – powiedział.

 Jeśli jesteś nie kochany i zapomniany, bądź przynajmniej rozsądny.

 Jutro, gdy słońce skryje się za widnokręgiem, a na niebie zabłyśnie księżyc, będę martwy.