To, co nazywam mną, jest jak pudełko ukryte w drugim ...

 Na tym świecie trzeba spodziewać się dobra, być przygotowanym na zło, a przyjmować co Pan Bóg da.

 Gdy zamykają się jedne drzwi do szczęścia, otwierają się inne; ale często tak długo patrzymy na zamknięte drzwi, że nie dostrzegamy tych, które zostały otwarte.

 Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.

 Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności.

 ... to była ciągle rana, a ran niezabliźnionych lepiej nie rozdrapywać.

 (…) niezwykłość wydarzenia nie świadczy o tym, że nie może ono zaistnieć.

 
Przyznaję, że cisza jest czasem jedną z najbardziej wyrafinowanych form kłamstwa.

 Upiłem się. Dokumentalnie. Doszczętnie. Na potęgę. Mamo, więcej.

 A błądzić jest rzeczą ludzką, a wybaczyć... no, to już może tylko miłość.

 Muzyka - po milczeniu - najlepiej wyraża to, co niewyrażalne.