Są miłości, które zabijają...

 Nie rozmawiamy ze sobą wcale,
Każdy z nas kryje gdzieś w głębi smutki, smutki i żale.

 Każde z nas ma w sobie trochę dziecka, czy tego chcemy, czy nie.

 Małżeństwo bez dziecka jest jak las bez ptaków.

 Znacznie trudniej jest sądzić siebie niż bliźniego.

 Trudno ufać komukolwiek, gdy wszyscy wokoło zawodzą.

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

 Ja tak się boję ciemności, że jak myję twarz, to najpierw zamykam jedno oko i namydlam połowę, spłukuję i dopiero zabieram się do drugiej.

 Nienawiść staje się niczym, kiedy stawką jest przetrwanie.

 Jestem jaka jestem.

 To, co przeraża nas w ciemną burzliwą noc, za dnia wydaje się zaledwie interesujące.