Trzeba się podnieść i iść. Zawsze trzeba iść. Jak się ...

 Samotność jest przeznaczeniem wszystkich wybitnych duchów: od czasu do czasu boleją nad nią, zawsze jednak ją wybiorą, jako mniejsze zło.

 Nigdy nie wyjdę za kogoś, kto nie akceptuje mnie takiej, jaką jestem.

 Niewiele wiedziała o mężczyznach, a to, co wiedziała, nie interesowało jej.

 Bzdury rozprzestrzeniają się z prędkością światła.

 Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.

 Powieść kończy się wtedy, kiedy pisarz nie wie, co będzie dalej.

 Umieranie nie może być aż tak złe. Wielu się to udało i nigdy nie wrócili, żeby się poskarżyć.

 Przebaczaj swoim wrogom, ale nigdy nie zapominaj ich nazwisk.

 Cóż chcesz? Człowiek nie może być nieustannie tragiczny.

 A kiedy ona cię kochać przestanie, zobaczysz noc w środku dnia, czarne niebo zamiast gwiazd, zobaczysz wszystko to samo, co ja.