Byłam ślepa, kiedy najlepiej widziałam.

 Przyjaźń uczy patrzeć sercem, a to najtrudniejsza ze sztuk.

 Człowiek powinien się uczyć na cudzych błędach, bo sam wszystkich popełnić nie zdoła.

 Na ośle pytania – mądre usta milczą.

 Miałam w zwyczaju zapadać się pod ziemię jak świstak po każdym nieudanym związku. Nie potrafiłam tak po prostu otrzepać się i pójść dalej. Spróbować znowu. Mogła mi pomóc jedynie pokrewna, silna dusza, która pochyliłaby się nade mną, złapała za ramię i wyciągnęła z bagna apatii.

 Nigdy nie jest za późno, żeby wrócić do domu. Musisz tylko przestać uciekać.

 Nie składam obietnic, których nie zdołam dotrzymać.

 Zawsze można coś zmienić. Nawet jeśli wydaje się to niemożliwe.

 Klucz do szczęścia to starać się wykorzystać to, co przyniesie los, i być za to wdzięcznym.

 Powrót to przyznanie się do porażki, a także pewność, że nadejdą klęski jeszcze gorsze.

 Sami tworzymy dramaty, z których się składa nasze życie.