Niech twój pierwszy dzień w piekle trwa dziesięć tysięcy lat ...

 Myślę, że jest tylko jeden rodzaj ludzi. Ludzie.

 Nie ma takiego życia, które by choć przez chwilę nie było nieśmiertelne.

 Zobaczyć osobę, którą się kocha, choćby na krótko, jest już szczęściem.

 Martwi mogą zostać bohaterami, bo nie sprawią nam już zawodu.

 I nie chcą żyć jedno bez drugiego. I chcą żyć jedno dla drugiego.

 Życie w końcu i tak zawsze prowadzi nas tam, dokąd chce.

 (...) z każdym upływającym dniem pamięć o tym, kim kiedyś byłem, bladła coraz bardziej.

 A więc to prawda! Kochając kogoś namiętnie, okrada się z miłości wszystkich innych, w tym nie tylko męża, ale i dzieci. Oni wszyscy zmieniają się w 'resztę ludzkości'!

 Nie mam ochoty analizować uczuć, które do niego żywię. Przeraża mnie to, co mogłabym odkryć.

 To tylko prawdziwie piękne, co po latach wielu jeszcze się tak jak pierwszego dnia wydaje.