Nie mam gotówki, majątku, nadziei. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

 Wdzięczność ma krótką pamięć.

 Zawsze bardziej boli stracić coś, co się miało, niż od początku tego nie mieć.

 Dzięki gwiazdom czułam się jak normalny człowiek.

 Tylko głupiec sam się poniża, gdy na świecie pełno jest ludzi gotowych uczynić to za niego.

 Są rzeczy za które warto umrzeć.

 Będzie dobrze – powiedziałem z nadzieją, że mi uwierzy. Z nadzieją, że sam uwierzę.

 Jeśli kogoś kochamy, chcemy poznać nie tylko duszę, ale i ciało ukochanego. Czy to takie ważne? Nie wiem, pewnie przemawia przez
nas instynkt. W tej kwestii trudno przewidzieć własne reakcje albo wyznaczać sobie granice.
Najwspanialsze jest odkrywanie, kiedy onieśmielenie ustępuje miejsca śmiałości, a ciche jęki zmieniają się w krzyki i przekleństwa. Tak, przekleństwa. Kiedy kocham się z mężem, chciałabym słyszeć „niecenzuralne” słowa.
Zamiast tego padają pytania: „nie za mocno?”, „nie za szybko?”, „nie za wolno?”. To bardzo krępujące, chociaż może w pierwszej fazie związku niezbędne i świadczy o wzajemnym szacunku. Aby stworzyć idealną, intymną więź, trzeba ze sobą dużo rozmawiać, bo nie ma nic gorszego od frustrującego milczenia i pruderii.

 Czasem boję się zasnąć z powodu tego, co za sobą zostawiam.

 Malarzu, nie jesteś mówcą! Maluj więc i milcz!

 Sentymentalizm zawsze jest pierwszą oznaką oporu wobec postępu.