Ta sama godzina, to samo miasto, tyle, że gdzieś dalej.

 Póki życie, póty nadzieja.

 Człowieka sprawiedliwego poznaje się z czasem,
przewrotnego w ciągu jednego dnia.

 Każdy z nas jest kruchy niczym szkło, nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach.

 My, młodzi, silni, odważni i pełni werwy padamy na kolana, zdruzgotani ciężarem życia.

 Słuchaj mnie uważnie, panie Garron, bo właśnie mówię ci, że cię kocham.

 Właściwie najważniejszą rzeczą jest nie osiągnięcie celu, ale to, czego się po drodze uczymy i jak się rozwijamy.

 Ludzie powinni zostawać tam, gdzie się ich postawiło.

 Wszystko, co się połączyło, kiedyś się rozpadnie.

 Nic nie wiem o tej krzyczącej beznadziei, wobec której jestem bezsilna.

 Pisarz - to sędzia czasu. Dziennikarz, publicysta - to tylko pomagier polityka.