Zabijałaś mnie delikatnie i w końcu to było już zbyt wiele.
Upiłem się whiskey by pławić się w tym, co zrobiłaś. Ale jeśli jest cokolwiek, czemu jestem winny, jest to kochanie Cię zbyt mocno. Jeśli ktoś spyta jak umarliśmy
Nazwij to samobójstwem. Nie zmyślaj, po prostu im powiedz, kochanie to było samobójstwo. Nie owijaj w bawełnę, niech wiedzą.
Znajomość, która rozpoczęła się wspólnym śmiechem, musi być udana.
[...] jestem bezradny, jestem jak organiczna definicja angielskiego słówka „pathetic", jestem jak podstarzały Donnie Darko,
jestem potencjalnym samobójcą z miłości
przez utopienie, jestem jak otwarta czakra, cieknący kran i krwawiący nos.
Zobaczyłam, że nie mogę sprowadzić do domu kogoś, kto już tam jest.
Oto coś innego, w co wierzę: jeśli udajesz się do bardzo mrocznego miejsca (...) to powinieneś zabrać ze sobą mocną latarkę i oświetlać nią wszystko. Jeśli zaś nie chcesz widzieć, to, na litość boską, po co w ogóle zapuszczasz się w ciemność?
Chcę być zaangażowany i szczery, ale lubię się też zabawić i zachowywać się jak idiota.
Dziwadła, łączcie się.
A mawiają, że jedyne, czego potrzebujesz do szczęścia, to miłość.
Kłamią.
Teorie naukowe to psychiczna guma do życia.
Dom, w którym nie rozbrzmiewa śmiech dzieci, jest martwy.
Mój drogi, jestem kotką. Wszystko, co widzę, jest moje.
Gdy śmierć wyczytała jej imię, potrafiła rozpoznać jej głos.
