Zabijałaś mnie delikatnie i w końcu to było już zbyt ...

 Musimy używać czasu jako narzędzia, nie jako leżanki.

 Jeden człowiek (...) nie jest w stanie dać wszystkiego drugiemu człowiekowi.

 Drżała tam nuta śmiechu, ale śmiechu straszliwszego niż smutek, obojętnego jak uśmiech sfinksa, zimnego jak zamróz na drzewach, śmiechu, który miał w sobie grozę nieomylności.

 Jest prawdą, że ci, których spotykamy, mogą nas zmienić, i to czasem tak gruntownie, że nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, nawet z nazwiska.

 Więc siedzimy, rozmawiając o sprawach bez znaczenia i milcząc o wszystkim, co znaczenie ma.

 Nigdy nie wiadomo, kogo masz za plecami.

 (...) jeśli nie można nierówno podzielić bogactwa, trzeba po równo rozdzielić biedę.

 Nie musimy stale stawiać wszystkiego na jedną kartę.

 Wokół nich rozciągała się stara jak świat teraźniejszość.

 Jestem silniejsza, niż próby, którym mnie poddają.