Piękno to strach. Cokolwiek nazywamy pięknym, boimy się tego.

 Masz na oczach urok niedoświadczenia.

 (...) otoczka zwyczajnego życia może skrywać największy koszmar.

 Trzeba mężnie przyjmować porażki i nie rezygnować, nie upadać na duchu, przeciwnie, powinny one być bodźcem do dalszych walk.

 Niesłusznie jest odbierać komuś życie,czasami jednak trzeba,żeby ochronić innych i siebie.

 Oczekiwanie to lepsza część przyjemności.

 Miłość dopadła nas tak, jak dopada człowieka w zaułku wyrastający spod ziemi morderca, i poraziła nas oboje od razu.

 W górę serca.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.

 Zawieszona między przeszłością a utraconą przyszłością, zaczęła się nieomal dusić.

 (...)wystarczy trochę obrotności i ogromne pragnienie wiedzy, aby dokonać w życiu wielkich rzeczy.