Postanowiłam, że nie dam się wpędzić w poczucie winy. Mam do tego takie same skłonności jak wszyscy, a może i większe, co mi się nie podoba. Nietzsche miał rację do do poczucia winy - to straszna rzecz. Wolałabym już się wstydzić. Wstyd jest bardziej obiektywny i wiążę się z osobistym poczuciem honoru.
Jakimi słowami wyjaśnić, że życie, które się wiodło wczoraj, ma się już nijak do dzisiejszego życia?
Nie pozwól nikomu decydować o twoim życiu, bo w tedy zostaniesz kimś, kim nie powinnaś być. Będziesz nikim. Będziesz człowiekiem na zawsze skłóconym z życiem.
Zakłada się, że miejsca, w których żyjemy, w końcu upodabniają się do nas.
Bo byłby to pierwszy znany mi dowód, że niewiara ma jakąkolwiek moc.
Lęk wysokości świadczy o braku zaufania do sobie, nie masz pewności, czy nie skoczysz.
Świat należy do tych, którzy go biorą.
Nie trzeba skakać do piekła, żeby wiedzieć, że jest tam gorąco.
Ile czasu musi minąć, żeby człowiek mógł znowu być szczęśliwy?
Kiedy ludzie cię chwalą, nie kroczysz własną drogą.
Jak to się dzieje, że gdy tylko ktoś zbuduje mur, ktoś inny zaraz chce wiedzieć, co jest po jego drugiej stronie?
