Wspomnienia zmieniają się wraz z ludźmi.

 Przebił na wylot jego mądre, naiwne, uparte, nadopiekuńcze serce.

 Rozpacz i miłość są zrośnięte, jedno nie występuje bez drugiego.

 Trzeba dużo miłości, żeby się tak nienawidzić.

 Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.

 Śmierć jest tak przerażająco ostateczna,
tymczasem życie obfituje w niezliczoną ilość możliwości.

 Łatwiej utracić to, co się trzyma w ramionach, niż to co się opuściło.

 Kochać to niszczyć i że być kochanym to znaczy zostać zniszczonym.

 Można się przyzwyczaić do mnóstwa rzeczy.

 Pasmo nieszczęść nie może ciągnąć się bez przerwy.

 Chcę wchłonąć ją i chodzić z nią w sobie przez resztę moich dni.