[...] ludzkość zszarzała i zgłupiała w tej cywilizacji, której rozkazy bezmyślnie powtarza: ludzie w zadziwiający sposób zaczęli się do siebie upodabniać, w strojach, w rozrywkach, w stylu życia i także w sprawach duchowych.
Rzecz nie w tym, że znosi się cierpienie. Rzecz w tym, jak się je znosi.
Szczęście to suma, która się mnoży w tempie podyktowanym przez samo życie.
Zamiary są wiatrem, kiedy nie idą z wykonaniem w parze
Nie jestem przyzwyczajona do tego, że mnie kochasz.
Słowa, które zapadają w pamięć, to te, które szepczesz, a nie wykrzykujesz.
Każdy, kto czyta, staje się dziwakiem. Czytanie daje wiedzę, a ponieważ wokół dominuje raczej ignorancja, wiedza oznacza dziwactwo.
Przez resztę życia ludzie owi wegetują
i trwonią swoje zdolności na to, co nazywa się lekturą łatwą. (...) Są osoby, które podobnie jak kormorany i strusie mogą strawić wszelkie bzdury tego rodzaju, nawet po najbardziej sytym mięsnym obiedzie z jarzynami,
albowiem nie znoszą, gdy coś się marnuje.
Trzeba tworzyć dobro ze zła, bo nie ma nic innego, z czego można je tworzyć.
Dobrze wiemy, że umiera się raz. Na tym koniec.
Bardzo cienka linia oddziela upór od głupoty.
