Śmierć jest jak wyjście do pokoju obok.

 Jakie to dziwne, że dwoje przyjaciół może zmienić się w nierozłączną parę, potem w nienawidzących się, a w końcu obojętnych sobie ludzi. I to wszystko w ciągu jednego życia.

 Niektórych ludzi lepiej mieć za wrogów niż za przyjaciół.

 To jest tak, że wylatuje jedna cegła a burzy się wszystko.

 Na pewno właśnie na tym polega piekło.
Na powtarzalności.

 Przecież niczego tak w życiu nie potrzebujemy jak miłości, no, może jeszcze tlenu.

 Miłość ponoć przenosi góry, może poruszyć z posad świat, jest wszystkim, czego nam potrzeba, ale zawodzi w zderzeniu z realiami życia.

 Jeśli przychodzisz na ten świat wiedząc,
że jesteś kochany i odchodzisz z tego świata czując to samo, wtedy ze wszystkim, co dzieje się w międzyczasie można się pogodzić.

 Ale właśnie o to chodzi. Kiedy kochasz nie masz wyboru.

 Drogowskaz wskazuje ci drogę.
Ale jej za ciebie nie przejdzie.

 Wróg, którego nie widać zawsze wydaje się najbardziej przerażający.