Człowiek jest taki, jakie są jego myśli.

 Czy to nie dziwne, że dławi mnie żal, ponieważ inna ludzka istota nie zwróciła w moją stronę swych oczu?

 W końcu w nieszczęściu bywa pewna doza szczęścia, jeśli nieszczęście jest odpowiednie.

 Wreszcie koło zatoczyło pełny krąg.

 Może ty mi rozwaliłeś świat. A nie wiem, co mógłbym zbudować na jego miejsce.

 Nie wiem, dlaczego ludzie mówią, że cuda się nie zdarzają. Przecież ty mi się zdarzyłaś.

 Nikt nie będzie cię nienawidził z większą namiętnością niż ktoś, kto cię kiedyś kochał.

 Gniew odwraca uwagę od wszechogarniającego smutku.

 Pytania, synu, pytania się liczą.
O odpowiedzi w ogóle nie warto się troszczyć.

 Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę jak ja i Daniela, a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi…

 Czasami więcej odwagi potrzeba, aby się wycofać, niż dalej walczyć.