My nie mieliśmy nic, więc cieszyliśmy się ze wszystkiego.

 Zbombardować mi ten las na 100 jardów w głąb. Muszę mieć czym oddychać!

 Gdy skrzydłem skrzydło wesprzesz moje, nawet ułomność w locie mi pomorze.

 Jestem martwy, ale to nie jest takie złe.

 Przepraszam za to, czego nie zrobiłem.

 Pan chce widzieć sens, a dopuszcza się największego bezsensu. To doprawdy może przyprawić o rozpacz.

 Talent jest niczym, a wszystkim jest doświadczenie które zdobywa się skromnością i pracą.

 Cóż warta jest miłość, jeżeli ktoś może odrzucić ją od siebie jak niepotrzebny śmieć?

 Nie istnieją granice dla tych, którzy nie boją się ich przekraczać.

 Dlaczego stykając się z tysiącami osób zakochujemy się tylko w jednej?

 Może moglibyśmy być dla siebie
wsparciem i mogłoby być dobrze
i mogłoby być fajnie.