Ale zaraz, w którym punkcie teraz właściwie jesteśmy?

 Wjeżdżam ekspresem Alzheimera do Królestwa Demencji.

 Być może każdy, kto wciela się w jakąś postać, staje się w końcu tym, kogo udawał.

 Oczy czarne jak ocean o północy.

 Naprawdę kocha się tylko raz w życiu, Julianie, nawet jeśli człowiek tego nie zauważa.

 Ja naprawdę potrafię być wesoły.
I przyjacielski. I sympatyczny.
I życzliwy. A to dopiero początek wyliczanki. Tylko nie proście mnie, żebym był miły.
Ta cecha nie ma ze mną nic wspólnego.

 Gdyby nie myśl o samobójstwie, już dawno bym się zabił.

 Najważniejsze jest serce.

 Życie jest skomplikowane, bo inaczej po co byłoby żyć?

 Trzeba w ogóle mieć serce, żeby można je było złamać.

 Jesteśmy tylko maleńkim płomykiem w wieczności.