Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.
Jeśli się czegoś naprawdę pragnie, to się otrzyma pomoc, możesz być pewien.
Kiedy jest najciemniej, wtedy błyska znowu nadzieja.
Nie biorę odpowiedzialności za to, co mówię w twoich snach.
Wykrzyczał mi w twarz moje błędy, nie wiedząc, że on był moim największym.
Oszukujemy siebie tak często, że gdyby nam za to płacili, moglibyśmy się spokojnie utrzymać.
To siebie nigdy nie spotkałam, siebie, której twarz wykleja wnętrze mojego umysłu.
Nie ważne do której kieszeni schowam klucze i tak znajdę je w ostatniej.
W moim upadku do piekła znalazłam kawałek raju.
Podanie ręki jest naprawdę niedoceniane jako czynność intymna. Całuje się znajomych albo kolegów, mimochodem, żeby powiedzieć cześć albo do widzenia. Można nawet pocałować przyjaciela prosto w usta. Szybko objąć kogoś, kogo się zna. Nawet spotkać kogoś na przyjęciu, zabrać go do domu, przespać się
z nim i nigdy już go nie zobaczyć.
Ale podać sobie ręce i stać, trzymając się
za nie, czuć te prądy, które powstają wtedy między dwojgiem ludzi? Czułość takiego aktu, obietnica w nim zawarta to coś,
co dzielicie z nielicznymi ludźmi w życiu.
To naturalna kolej rzeczy. Po śmierci następują narodziny.
