Zabity promień rozkłada się - w tęczę.

 Wszyscy jesteśmy nadzy pod kilkumilimetrową warstwą ubrań.

 Cierpię z powodu obecności ludzi, a nie z ich braku.

 Jak dziwnie jednakże krystalizują się całe światy między łydkami dwóch osób.

 I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 Zawiedzione nadzieje rodzą wielki ból.

 Zdarzają się większe wady u konia niż próżność.

 Może Bóg istnieje, a może nie. Tak czy inaczej, jesteśmy zdani na siebie.

 No przestańcie wreszcie truć
Dosyć już pustych słów
Ludzie mówią i kłamią
A życie podobno to sen
A ja wierzę w marzenia
Że to, czego pragnę ma sens

 Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.

 Najgorszy jest lęk przed czymś, czego nie można nazwać.