Nie lubię ludzi, którzy mnie uwielbiają.

 Szukałem cię moje całe cholerne życie

 Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.

 Odniósł wrażenie, że mógłby
przyglądać się Jej godzinami i
nigdy nie miałby dość.

 Jeśli kogoś kochamy, chcemy poznać nie tylko duszę, ale i ciało ukochanego. Czy to takie ważne? Nie wiem, pewnie przemawia przez
nas instynkt. W tej kwestii trudno przewidzieć własne reakcje albo wyznaczać sobie granice.
Najwspanialsze jest odkrywanie, kiedy onieśmielenie ustępuje miejsca śmiałości, a ciche jęki zmieniają się w krzyki i przekleństwa. Tak, przekleństwa. Kiedy kocham się z mężem, chciałabym słyszeć „niecenzuralne” słowa.
Zamiast tego padają pytania: „nie za mocno?”, „nie za szybko?”, „nie za wolno?”. To bardzo krępujące, chociaż może w pierwszej fazie związku niezbędne i świadczy o wzajemnym szacunku. Aby stworzyć idealną, intymną więź, trzeba ze sobą dużo rozmawiać, bo nie ma nic gorszego od frustrującego milczenia i pruderii.

 Świat to nie instytucja spełniająca życzenia.

 Nie wierzę w wieczną szczęśliwość, wierzę w szczęśliwe momenty.

 Kocha się za nic i mimo wszystko.
Nie tylko wtedy gdy jest dobrze i pięknie.

 Jeden dzień wesele, całe życie bieda.

 Brak strachu nie wynika z czystego sumienia, lecz z braku świadomości bliskości śmierci.

 Taki jestem, a jeżeli
chcecie, żebym za to
przepraszał, spróbujcie
mnie do tego zmusić.