Nie lubię ludzi, którzy mnie uwielbiają.

 Ból jest ogromny, ale potrzebuję go, bo ratuje mnie przez utratą zmysłów.

 Lubię myśleć o życiu jak o nieskończonej układance z tak niezwykłą liczbą elementów, że bez względu na to, ile z nich uda nam się do siebie dopasować, obraz i tak pozostaje niedokończony.

 Słodkie życie – jak w Madrycie.

 Jestem sama w sobie jedna i jedyna.

 Nie ma czegoś takiego jak społeczeństwo. Są tylko pojedynczy mężczyźni, kobiety i rodziny.

 ...posiadanie męża i dzieci równa się przepierce mózgu, człowiek staje się czymś w rodzaju głupiego niewolnika w małym, totalitarnym państewku.

 Człowiek zna to, z czym się rozstaje, ale nie ma pojęcia, co takiego zastanie zamiast tego.

 Ucieczka nigdy nie jest końcem, a zawsze tylko odwleczeniem.

 Nie ma czegoś takiego jak bezwarunkowa, doskonała miłość. Nie ma na zawsze...

 Nie wiadomo dlaczego wszystko na świecie zaczyna się w poniedziałek.